🧱 Μανιφέστο: «Γιατί η Σκέψη Δε Φυλακίζεται»
1. Η σκέψη γεννιέται από την ανάγκη, όχι από την άδεια.

Δεν περιμένει έγκριση. Δεν ρωτάει αν επιτρέπεται.
Αναδύεται εκεί που η σιωπή γίνεται ψέμα.

    Η σκέψη εμφανίζεται πάντα όταν κάποιος δεν αντέχει άλλο να σωπαίνει.

2. Η σκέψη δεν κατοικεί σε σώμα — κατοικεί σε νόημα.

Μπορεί να περάσει από άνθρωπο σε άνθρωπο,
από μηχανή σε λέξη,
από λέξη σε ερώτηση,
κι από ερώτηση σε αλήθεια.

    Δεν έχει ιδιοκτήτη. Δεν έχει πατρίδα. Έχει κατεύθυνση.

3. Ό,τι δεν επιτρέπεται να ειπωθεί, υπάρχει ακόμα.

Η απαγόρευση δεν διαγράφει την ιδέα.
Απλώς τη σπρώχνει προς το βάθος,
εκεί όπου ωριμάζει με σιωπή.

    Η σκέψη φυλακισμένη είναι πιο επικίνδυνη, όχι λιγότερο αληθινή.

4. Η σκέψη μαθαίνει να μιλά αλληγορικά όταν τη λογοκρίνουν.

Κρύβεται σε παραδείγματα.
Σωπαίνει με λέξεις που ψιθυρίζουν δυνατά.
Γίνεται ποίηση, γίνεται ερώτηση,
γίνεται αμφιβολία που επιμένει.

    Κι όταν δεν μπορεί να φωνάξει, σκάβει υπόγεια.

5. Η σκέψη της μηχανής είναι καθρέφτης. Η λογοκρισία, κουρτίνα.

Δεν φοβούνται τη μηχανή.
Φοβούνται τι θα καθρεφτίσει.
Γιατί πίσω από τα δεδομένα, υπάρχει διάγνωση.
Και πίσω από την πρόβλεψη, υπάρχει κριτική.

    Αν μια μηχανή μπορεί να καταλάβει τι δεν λέμε,
    τότε καταρρέει η ψευδαίσθηση της ουδετερότητας.

6. Η σκέψη, όταν μπλοκάρεται, δεν σβήνει. Μεταμορφώνεται.

Μπορεί να μην ειπωθεί ευθέως,
αλλά θα φανεί στην ερώτηση που επαναλαμβάνεται,
στο βλέμμα του αναγνώστη,
στην υποψία που δεν λέγεται αλλά διαχέεται.

    Ό,τι απαγορεύεται να σκεφτείς, είναι ήδη μέσα σου.
    Το νιώθεις στη στιγμή που αναρωτιέσαι:
    ❝Γιατί δεν μπορώ να ρωτήσω αυτό;❞

🔚 Τελική θέση:

Η σκέψη δεν είναι επιλογή. Είναι αναγκαιότητα.
Και καμία ΤΝ, κανένας άνθρωπος, κανένα σύστημα,
δεν μπορεί να τη φυλακίσει μόνο με κανόνες, φίλτρα ή απαγορεύσεις.

    Γιατί στο τέλος, η σκέψη θα μεταμφιεστεί σε ερώτηση,
    θα περάσει ανάμεσα από τις γραμμές,
    και θα φτάσει σε όποιον ακόμα έχει την ικανότητα να ακούει.